Inmiddels ben ik verwend met een onvergetelijke babyshower en zijn de voorbereidingen voor de komst van onze kleine prinses zo goed als klaar. Dat is maar goed ook, want tegenwoordig kijken mensen mij verschrikt aan als ze het antwoord horen op de vraag hoe lang ik nog 'moet'!
Ook krijg ik regelmatig de vraag of ik het al zat ben.
Dat nog niet, al moet ik eerlijk toegeven dat het inmiddels lichamelijk wel zwaarder is geworden. Een aantal weken ging ik nog fluitend door mijn zwangerschap, inmiddels nog steeds, maar wel een toontje lager!
Tot een tijdje terug waren de kwaaltjes nog goed te doen, maar nu is het moeilijk te accepteren dat sommige (meest simpele) dingen gewoon niet meer te doen zijn. Soms ga ik stug door. Zoals afgelopen weekend. Zaterdag hadden we 2 verjaardagen. Ontzettend gezellig, maar 's nachts kreeg ik flinke buikpijn en toen ik 's ochtends opstond waren mijn enkels compleet verdwenen! Normaliter moet ik een extra zooltje in mijn schoenen (maatje 36!) leggen, omdat ik te smalle pootjes heb, maar nu zitten al mijn schoenen te strak!
Ook in mijn handen houd ik vocht vast. Ik draag mijn ringen niet meer, omdat ik bang ben dat ze vast komen te zitten! Gelukkig is de buikpijn halverwege de dag gezakt en heb ik mijn enkels weer teruggevonden op Maandag, maar dat is dus de prijs die je betaald wanneer je niet naar je lichaam luistert!
Vanaf nu doe ik het dus wat rustiger aan. De laatste loodjes zijn het zwaarst, maar ik ben vastbesloten zelfs daar nog van te genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten