Aangenaam kennis te maken!

Mijn vriend (XY) en ik (XX) mogen hopelijk binnenkort aan een IVF/ICSI behandeling beginnen. Ik wil hierover zoveel mogelijk met jullie delen. Voor mijzelf hoop ik dat het een soort therapeutische werking heeft om het van me af te kunnen schrijven en misschien is het prettig voor andere stellen/vrouwen om op deze manier informatie over de behandeling en onze ervaringen te verkrijgen. Natuurlijk is dit alles niet uit de lucht komen vallen. Er is natuurlijk het e.e.a. aan vooraf gegaan. Hierbij een stukje voorgeschiedenis:



Alles was voor mekaar in 2010. Een nieuwe superleuke baan, een nieuw huis gekocht, wat in 2011 opgeleverd zou worden, en we hadden met oog op dit alles een knoop doorgehakt wat betreft onze kinderwens! Nu we van mijn huurflatje naar een eensgezinswoning zouden verhuizen hoefden we niet bang te zijn voor ruimtegebrek! We hadden dus besloten dat ik in September 2010 zou stoppen met de pil en dat we "actief" zouden gaan proberen vanaf November (want eerder zwanger raken leek me erg onhandig met de verhuizing in April of Mei en daarbij had ik begrepen dat ik eerst nog moest "ontpillen"!)
Vanaf het stoppen met de pil ging ik braaf aan het foliumzuur. Met roken was ik al gestopt en drinken deed ik daarvoor al nauwelijks, dus de aanpassingen vielen me enorm mee. Vlak voor Pasen met mijn verjaardag had ik een gevoel dat het raak was, maar de extra gevoelige zwangerschapstest zei toch echt van niet...
Paasweekend (24 & 25 April) met XY en mijn fam. doorgebracht en ik bleef het gevoel houden. De Dinsdag na pasen moesten we weer aan het werk en XY stond onder de douche toen ik slaperig weer een test deed. Een digitale dit keer, want ik had geen zin meer in dat onduidelijke gedoe met die streepjes of plusjes van andere zwangerschapstesten. Ik was meteen klaarwakker toen er "zwanger 1-2 weken" op het display verscheen. Ik ben de badkamer in gerend en heb staan gillen en dansen met XY!
Wat geweldig dat we op 3 Mei de sleutel van ons nieuwe huis zouden krijgen met z'n 3en! Ons geheimpje!
Tot moederdag (7 Mei) hebben we het kunnen stilhouden! Toen hebben we het onze ouders en naaste familie verteld. Iedereen was door het dolle heen. Ook onze ouders, die al fantaseerden over hun eerste kleinkind.
Ik voelde me prima. Zielsgelukkig! Kreeg al aardig wat zwangerschapskwaaltjes en groeide ook al behoorlijk de weken erna. Inmiddels was ik bij de verloskundige geweest en die had (net als ik zelf al had uitgeplozen) ons medegedeeld dat ik 2 Januari 2012 was uitgerekend. Goede manier om het nieuwe jaar te beginnen dacht ik zo!
Dat het allemaal anders zou lopen merkten we pas bij de 11 weken echo in het ziekenhuis, toen de afmeting van het vruchtje overeen bleek te komen met een vruchtje van maar 6,5 weken oud. Verward en verdrietig stonden we weer buiten. We zouden ons kindje zien spartelen vandaag. Het had al armpjes en beentjes moeten hebben, maar dit was een koffieboontje! De echoscopist had gevraagd of we ons misschien in de datum van conceptie konden hebben vergist, maar omdat we (digitale) ovulatietesten hadden gebruikt was dit vrijwel onmogelijk. Om dit toch uit te sluiten moest ik de week erna terugkomen voor opnieuw een echo. Als het vruchtje was gegroeid hadden we ons dus toch vergist.
Eenmaal op werk aangekomen barstte ik in huilen uit en heb de verloskundige gebeld omdat ik gek werd van onzekerheid. Die zei dat we ons toch moesten voorbereiden op een miskraam. Wat een verdriet! XY en ik hebben 's avonds aardig wat traantjes moeten wegpinken.
Bij de volgende echo bleek dat het vruchtje in de bloedbaan was opgegaan en dat dit een zogenaamde "missed abortion" was geweest. Dit betekent dat het vruchtje bij 6,5 weken was gestopt met verder ontwikkelen. Omdat mijn lichaam het vruchtzakje niet vanzelf had afgestoten, stelde de echoscopist voor dat ik d.m.v. tabletjes het vruchtzakje zou afstoten of dat ik een curretage liet uitvoeren. Ik had niet zulke fijne berichten gehoord en gelezen over de tabletjes, dus koos ik voor de curretage. Die kon gelukkig de dag erop al plaatsvinden. De ingreep zelf stelde niet veel voor, maar ik heb nog 2 weken flinke pijn gehad en behoorlijk gevloeid. Het ergste vond ik echter de enorme leegte die ik voelde en het rauwe verdriet. Ik hoopte dat een nieuwe zwangerschap de pijn een beetje zou verzachten en hoopte dus ook dat ik spoedig opnieuw zwanger zou raken.
Toen mijn eerste menstruatie na de ingreep op gang was gekomen gingen we er weer voor. We zijn lekker een weekje op vakantie geweest in September, maar de maanden gingen voorbij en een nieuwe zwangerschap bleef uit.
Terwijl de uitgerekende datum van 2 Januari steeds dichterbij kwam en ik overal om me heen zwangere vrouwen zag die ook rond die tijd uitgerekend waren werd ik steeds verdrietiger. Zo had ik er nu ook bijgelopen (gewaggeld waarschijnlijk!) als ik nog zwanger was geweest! 2 Januari was inderdaad het hoogtepunt van mijn verdriet. Ik heb van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat gehuild. :-(
Meer en meer kreeg ik het gevoel dat er misschien wel wat mis was met ons, ondanks dat ik in alle boeken las dat je pas na 1 jaar proberen bij de dokter mag aankloppen, maakte ik een afspraak voor ons samen bij de huisarts half Januari.
Vanaf dat moment zijn we in een soort stroomversnelling terecht gekomen! De dokter zei inderdaad dat het nog vrij vroeg was, maar liet voor onze gemoedsrust toch een paar testjes uitvoeren. Ik moest bloed laten prikken om te checken of mijn schildklier naar behoren werkte en XY moest zijn kikkervisjes inleveren ter controle. De uitslag van mijn schildklier was in orde, maar toen we naar het gezondheidscentrum belde voor de uitslag van het zaad, mochten we de volgende dag een verwijsbrief ophalen voor de fertiliteitspoli van ons ziekenhuis...
Er waren te weinig spermacellen in het ejaculaat aangetroffen en er zou een routine fertiliteitsonderzoek gaan plaatsvinden. Bij het gesprek met een van de fertiliteitsartsen kwam naar boven dat mijn vriend in zijn puberteit tot 2x aan toe een zogenaamde "waterzakbreuk" had gehad. Hij was dit zelf eigenlijk bijna vergeten en zei dat hij destijds ook niet wist wat het was en dat zijn toenmalige huisarts er ook niet veel over vertelde behalve dat "het vanzelf wel over zou gaan!". Het plan was om wederom een potje in te leveren, maar dan bij de VU om uit te zoeken wat de beste behandeling voor ons was. Ik kreeg daar 2 formulieren om de komende paar weken bloed te laten prikken en te laten onderzoeken op van alles en nog wat! Ik kreeg ook een echo en uitstrijkje en de arts merkte op dat mijn eisprong naderde. Ze vroeg of ik 4 dagen later kon terugkomen voor een echo om te kijken of de eisprong dan plaats had gevonden.
Die Dinsdag dacht ik dus een echo te hebben van 5 min. en weer naar werk te gaan, maar ik werd ontvangen door het hoofd van de afdeling fertiliteit die mij mededeelde (ik was alleen gegaan omdat ik dacht alleen een echo te krijgen!) dat de uitslag van het volgende zaadonderzoek moest uitwijzen of ze IVF of ICSI zouden gaan toepassen. Ik was lichtelijk in shock. Ik hoopte dat het toch mogelijk zou zijn om op de natuurlijke manier een kindje te verwekken, of misschien hooguit met IUI, maar een reageerbuisbaby'tje...
De arts legde uit dat hij in alle eerlijkheid dacht dat er niet anders op zat vanwege de uitslagen van de semen analyse. Wel zei hij dat het voorkwam dat het ejaculaat dit keer gewoon slecht was geweest, vanwege een griepje of iets anders en dat het best kon zijn dat het er nu beter uit zou zien, maarrrrrrr hij zei ook dat de aantallen die ze aantroffen zo laag waren, dat hij het zich afvroeg of het wel beter kon, helemaal gezien XY z'n geschiedenis. Volgens de arts was de (dubbele) waterzakbreuk de veroorzaker geweest van de verminderde vruchtbaarheid. Op weg naar mijn werk heb ik zo discreet mogelijk alles aan XY verteld en sindsdien hebben we het er natuurlijk uitgebreid over gehad. In eerste instantie waren we behoorlijk geschrokken. Het is toch enigszins een klap wanneer je wordt verteld dat de kans dat je op een natuurlijke manier een kind verwekt schrikbarend laag is. Echter is het wonderbaarlijk dat IVF en ICSI is uitgevonden en dat er op deze manier dus wel een mogelijkheid is tot het samen krijgen van een kindje!

Ik heb raar genoeg weer hoop gekregen en meer rust in m’n hoofd sinds ik weet dat we dit traject in zullen gaan.

Ik hoef niet meer te temperaturen, ovulatietesten te gebruiken, elke maand mezelf gek maken of ik zwanger ben of niet en (veels te vroeg) ik weet niet hoeveel zwangerschapstesten te doen!

Ik kan eindelijk loslaten omdat het nu grotendeels in de handen van de artsen ligt ofzo. Althans zo voelt het.

Zo, we hopen binnenkort iets te horen van de 2de semenanalyse uit de VU en vanochtend heb ik bloed laten prikken voor het hormoon Progesteron. 

Het is toch nog een vrij lange inleiding geworden, maar jullie zijn nu helemaal "bij"!