The force is with us! ("Strong this one is!")

Allereerst wil ik iedereen bedanken die voor ons heeft gebeden, gehoopt, een kaarsje heeft gebrand, positieve energie het universum in heeft gestuurd of met vingers en tenen gekruist heeft geslapen afgelopen weekend!
Hierbij presenteer ik de vrucht van uw harde werk:

FLIP # 2

De zaterdag ging me niet snel genoeg voorbij. Ik was op van de zenuwen!
Zondagochtend belde ik het VUMC om precies 09:30u maar de lijn was in gesprek. In eerste instantie vond ik dat niet vreemd. Iedereen die wil weten of ze een terugplaatsing krijgen bellen waarschijnlijk meteen om 09:30u. Toen ik het 5 min. later nog eens probeerde en weer 5 min. later nog eens en de lijn nog altijd bezet was begon ik het toch een beetje raar te vinden. Ons eigen ziekenhuis heeft een bandje dat vermeld hoeveel wachtenden er voor je zijn wanneer de lijn bezet is. Je zou denken dat een ziekenhuis als het VUMC dat ook zou hebben. "Bel jij eens." vroeg ik aan XY. Hij draaide het nr. en er werd meteen opgenomen.
Met een brok in z'n keel vroeg hij naar onze cryo. De dame aan de andere kant van de lijn vertelde dat het ontdooien goed was gegaan en dat we om 12u de terugplaatsing zouden hebben en ons 10 min. van te voren moesten melden met onze legitimatie. XY hing op en gaf me een knuffel. Wat een opluchting!
Meteen stuurde ik een berichtje naar mijn acupuncturiste mevr. Liu. Ze had me woensdag gezegd dat ze me graag nog wilde behandeling vlak voor de terugplaatsing. Ik kreeg een berichtje terug of we om 10:30u bij haar praktijk in de Van Boshuizenstraat wilde zijn, dan hadden we nog genoeg tijd. XY keek op zijn telefoon. "Het is 09:45u. Dan moeten we uiterlijk over een kwartier weg!" Ik rende naar boven en sprong onder de douche.
Precies 10:30 kwamen we aan bij mevr. Liu. "Je ziet veel beter uit. Rustig." merkte ze op.
Zo voelde ik me ook. Ik vertelde haar dat ik er dit keer meer vertrouwen in had en beter in mijn vel zat. Daarbij was onze cryo goed ontdooid, dus dat lijkt me een me een zieltje met een vechtersmentaliteit!  "Ja, een echte krijger!" zei ze terwijl ze me naar de kamer bracht met de kersenbloesem op de muur. Ze bracht de naaldjes aan en zette een muziekje aan. Nou ja, het waren meer losse klanken dan melodische muziek. In eerste instantie was ik bang dat ik me zou gaan irriteren als ik zo lang naar een belletje en een gong moest luisteren, maar tot mijn grote verbazing werd ik er heel erg ontspannen van.
Toen XY me na een uur kwam halen vroeg hij aan mevr. Liu op welk knopje ze had gedrukt om mij zo relaxed te krijgen.
We reden een paar straten verder naar het VUMC en zaten om 11:50u in de wachtkamer. Mijn volle blaas deed zeer, maar ja ik mocht pas plassen na de terugplaatsing! In tegenstelling tot de inwendige echo bij de follikelmetingen moet je voor de echo bij de terugplaatsing JUIST een volle blaas hebben. Toen ze ook nog bijna 10 min. uitliepen begon ik me af te vragen hoe lang ik het nog zou kunnen ophouden. Gelukkig verscheen daar een dame die mijn naam riep.
Het waren weer andere dames dan bij de vorige terugplaatsing, maar wederom werd ik heel erg op mijn gemak gesteld en vertelden ze uitgebreid wat ze deden en ook vertelden ze iets over onze cryo.
"Het embryo ziet er heel erg goed uit!" zei een van de dames. Whoa! Niet 'gewoon' goed, nee ze zei 'heel erg' goed! Mijn hart maakte een sprongetje.
"Er is een kleine holte in gekomen en dat is een goed teken. Zelfs de afgelopen paar uur is ie alweer veranderd, dus hij deelt heel mooi door!"
Het fotootje van het klompje cellen dat onze Flip # 2 nu was verscheen op het scherm. XY maakte een foto met z'n telefoon terwijl hij een grapje maakte over gezichtsherkenning. :-)
Het terugplaatsen zelf ging weer heel snel ook omdat de dames best medelijden hadden met me vanwege die overvolle blaas! Het was de terugplaatsing wel erg ten goede gekomen omdat ze alles heel goed hadden kunnen zien op de echo, maar ze snapten dat ik het niet veel langer zou kunnen ophouden. Wat een opluchting was het toen ik eindelijk mocht plassen!
In de auto trok ik een paar dikke sokken aan (ondanks dat het 23 graden was buiten) omdat ik snel last heb van koude voeten en met mijn voeten op het dashboard van onze auto (doe ik normaal nooit!) en een grote glimlach op onze lippen reden we richting huis.
"Ik hoop dat we niet geflitst zijn op de heenweg" zei XY. "Ik reed 130 km waar je maar 100 mag!"
Ik grinnikte: "Ach, als we een boete krijgen dan houden we dat wel in van Flip z'n zakgeld!"