Publiek gemeengoed

Als je samen met je partner besluit om te stoppen met anticonceptie, is dat iets wat je samen doet en meestal nog niet deelt met anderen. Wanneer het lukt om zwanger te worden is er de zogenaamde 3 maanden grens waar veel mensen zich aan houden voordat ze het wereldkundig maken. Soms weet de directe familie al wel iets en soms verwachten mensen het al een beetje, omdat je nou eenmaal in die fase van je leven zit.
Als je een missed abortion of een miskraam hebt gehad, en helemaal als je naar het ziekenhuis bent geweest voor curretage, is het iets moeilijker om het stil te houden bijv. i.v.m. werk en weten bepaalde mensen dus ook plots van je kinderwens.
Als je bent toegewezen aan een vruchtbaarheidsbehandeling sta je weer voor een volgende keuze: Wie vertellen we het en wie niet? Eigenlijk is het iets heel intiems. Wanneer je op de 'gewone' manier probeert een kindje te verwekken schreeuw je het ook niet van de daken elke keer dat je seks hebt gehad...

Wij hebben destijds bewust de keuze gemaakt om het aan een select groepje mensen te vertellen (directe familie, een aantal goede vrienden en onze werkgevers en sommige collega's omdat dit nu eenmaal onontkoombaar is vanwege de talloze ziekenhuis bezoeken)
Dit select groepje mensen hebben we vriendelijk gevraagd het verder stil te houden. Niet omdat het een staatsgeheim is, maar dit omdat:
a) het voor ons een prive kwestie is (Je zet het niet in de krant wanneer blijkt dat je sterk verminderd vruchtbaar bent)
b) we zo een beetje controle te hebben over wie je het vertelt en wie niet en
c) om zo ongemakkelijke confrontaties te voorkomen.
Blijkbaar is dit niet voor iedereen even duidelijk geweest en zijn we ineens publiek gemeengoed geworden.

Afgelopen zomer gebeurde er bijv. dit:
Tijdens een vrijgezellenfeestje midden op straat in Amsterdam werd ik aangesproken door iemand die ik hooguit 4x per jaar zie op verjaardagen van het bruidspaar en hun kinderen. "Wanneer gaan jullie nou eigenlijk met de vruchtbaarheidsbehandeling beginnen?!" vroeg ze enthousiast en op redelijk luide toon.
Zichtbaar verrast, omdat ik niet wist dat zij van onze situatie wist en ook verdrietig dat ik aan onze situatie werd herinnerd terwijl we een gezellige middag hadden keek ik haar aan en stamelde dat ik me eigenlijk niet prettig voelde dit zo met haar te bespreken.
Ze probeerde nog op een vreemde manier me op m'n gemak te stellen door te zeggen: "Je hoort het vaak hoor! Vrienden van ons hebben ook IVF gedaan, want zij heeft ook geen eileiders meer en die hebben nu een gezond kind!"
Enigszins geirriteerd heb ik toen gemeld dat ik mijn beide eileiders nog heb en er verder echt niet meer over wilde praten.

Als je weet wie je het hebt verteld, weet je dus ook wanneer je een confrontatie kunt verwachten. Als je niet weet dat andere mensen het doorvertellen kan die confrontatie ongemakkelijk en soms zelfs pijnlijk zijn.
Hoewel de meeste mensen het goed bedoelen en we hun medeleven wel kunnen waarderen wanneer wij eenmaal weten dat zij op de hoogte zijn van onze situatie, is het toch vervelend dat we niet de keuze hebben gehad om zelf te bepalen het te vertellen.
Daarbij komt dat je af en toe een opmerking krijgt die, hoe goed bedoeld ook, zeer doet. Mensen hebben een mening over jullie, of de behandeling, terwijl je niet kunt weten hoe het is tenzij je zelf ook in die situatie hebt gezeten.

Een opmerking als: "Wees maar blij dat het nog niet gelukt is, want als je eenmaal kinderen hebt slaap je niet meer!" is niet leuk om te horen.

Of: "Je moet er niet zo mee bezig zijn!" is ook een opmerking die met regelmaat voorbij komt.
Wanneer je 2x per dag hormonen moet injecteren waar je allerlei bijwerkingen van ondervindt, er met een lange holle naald eitjes uit je eierstok worden gehaald en er een embryo je baarmoeder word ingeblazen d.m.v. een katheter en je vervolgens 3x per dag 2 vaginale zetpillen moet inbrengen is 'er niet mee bezig zijn' geen optie.

XY en ik moeten ons lot wat betreft onze kinderwens over laten aan de medici. Het is moeilijk om te accepteren dat we daar geen controle over hebben.
Dat we geen kindje kunnen 'nemen' zoals zoveel verliefde stellen besluiten wanneer ze er aan toe zijn. We verwachten niet van anderen dat ze precies begrijpen hoe wij ons voelen, maar we hopen dat ze onze wensen kunnen respecteren.

In het volgende (engelstalige) filmpje wordt herkenbaar weergegeven hoe je je kunt voelen wanneer je te maken hebt met onvruchtbaarheid.

Empty Arms - tearsandhope.com

Het boekje 'Open Zenuw' van Denise Hilhorst is ook een aanrader.
Een onvervulde kinderwens is net een open zenuw. Die anderen onbedoeld maar pijnlijk kunnen raken.
Dit boek is bedoeld als steuntje in de rug voor iedereen die hetzelfde meemaakt. Als handreiking om elkaar beter te begrijpen. En als pleidooi voor een betere onderlinge communicatie over vruchtbaarheidsproblemen. Zodat die open zenuw in het vervolg wat minder vaak wordt geraakt.
Als je interesse hebt in het boekje, dan kan je het hier bestellen, maar als je het lief vraagt, dan mag je het boekje ook van mij lenen! ;-)