Inmiddels hebben we 2 terugplaatsingen (1 verse en 1 cryo) achter de rug en hebben we afgelopen vrijdag in het ziekenhuis te horen gekregen dat de IVF/ICSI plekken voor dit jaar allemaal vergeven zijn.
Tenzij er deze- of de volgende maand een spontaan wonder plaats zal vinden, gaat 2012 letterlijk en figuurlijk vruchteloos aan ons voorbij...
Zoals altijd na een mislukte terugplaatsing volgde er een evaluatie gesprek met de Fertiliteitsarts.
"Zo, we hebben een cryo terugplaatsing in de natuurlijke cyclus achter de rug." zei dokter K.
"Heel wat anders dan de 'verse', of niet?" Ze keek me vragend aan.
Het klopt. lichamelijk en geestelijk is de cryo tp in eigen cyclus zelf makkelijker. Ik zat immers niet volgepompt met hormonen. Zelfs de wachtweken gingen me iets beter af dan de vorige keer en heb ik geduldig afgewacht en niet voor de officiele datum getest.
Maar de negatieve uitkomst heeft me dit keer vele malen harder geraakt dan de vorige keer. Natuurlijk heeft de wetenschap dat dit onze enige cryo was er een schepje bovenop gedaan.
Toen laborante Linda op de officiele testdag door de telefoon zei dat ik helaas niet zwanger was besefte ik meteen dat poging 1 officieel mislukt was en we helemaal 'from scratch' moesten beginnen: Weer wachten, weer aan de pil(?), weer een maand lang hormonen injecteren, weer een punctie, weer zoveel spanningen. Vooral die spanningen. *zucht*
De hoge pieken en diepe dalen die de behandeling met zich mee brengt zijn moeilijk te verwerken. Voordat je het ene een plekje hebt kunnen geven, dient het ander zich alweer aan. Van de verstikkende angst die je voelt wanneer de cryo moet worden ontdooit, tot de intense vreugde die je voelt wanneer het goed is verlopen. Van de blijdschap van de terugplaatsing, naar de onzekerheid van de wachtweken, naar de hartverscheurende teleurstelling wanneer het niet zo mag zijn...
De verschillende emoties volgen elkaar in zo'n rap tempo op dat het nauwelijks bij te benen is. Dat vind ik misschien wel het moeilijkste aspect van de behandeling.
Toch gaan we door. Het klinkt heel dramatisch, maar we hebben niet echt een keus. Niet als we een kindje van ons samen willen.
Dokter K. komt met cijfers. "Wist je dat 1 op de 6 stellen te maken heeft met vruchtbaarheidsproblemen?" zegt ze terwijl ze XY en mij vragend aankijkt. "En wist je dat 10% daarvan ongewild danwel gewild kinderloos blijft...?"
Ik probeer het brok in mijn keel tevergeefs weg te slikken en voel de tranen in mijn ogen prikken. "De enige garantie die wij je kunnen geven, is dat we ons best doen!" zegt dokter K. "Gaan we verder?" vraagt ze zacht met haar typisch rasperig stemgeluid.
"Ja, we gaan verder." zeggen XY en ik in koor. "Goed!" vervolgt ze "Dan gaan we een afspraak maken met de afdeling planning en dan kijken we wanneer poging 2 van start kan. We zijn vanaf de kerst 2 weken dicht, dus het is even de vraag of je nog daarvoor, of pas daarna ingepland kunt worden."
Wanneer we weer bij de balie staan en een afspraak willen maken met de afdeling planning (30 Oktober a.s.) zegt de receptioniste: "Het VUMC maakt geen planningen meer voor dit jaar, dus mogen wij dat ook niet meer doen."
Ik vraag haar of dat betekent dat de punctie in Januari plaats zal vinden en het spuiten van hormonen al in December begint en ze knikt. "Reken daar maar wel op."
Het vooruitzicht van de feestdagen terwijl ik propvol met hormonen zit boezemt me angst in. Voor mezelf, maar zeker ook voor XY en de rest van onze familie. Het is niet anders.
Laten we hopen dat 13 voor ons een geluksgetal zal zijn.
In de tussentijd gebruiken we de komende maanden om ons positief op te laden voor de volgende poging. Zowel fysiek als emotioneel en mentaal.
Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor de lieve berichtjes, kaartjes, mails, what's apps etc.
Het is heel fijn te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven!
It doesn't matter how many times you fall. What matters is that you get up EVERYTIME you fall.
Come back stronger and more dedicated than the last time.
Dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderen