Hoewel het heerlijk is om nu met mijn groeiende buikje te mogen pronken, niet meer op mijn woorden te hoeven letten, met XY babyspullen te shoppen, niet meer angstig om me heen te kijken als ik positiekleding in mijn handen heb bij de H&M, om kaartjes, mailtjes en andere berichtjes te krijgen met felicitaties (Iedereen ontzettend bedankt!), volop te genieten van de kwaaltjes die verdwijnen en de nieuwe kwaaltjes die ik ervoor in de plaats krijg, gaat het ineens heel erg snel allemaal!
De tijd vanaf de positieve test tot 12 weken leek vooruit te kruipen! Ook maakten XY en ik ons verschrikkelijk zorgen of het allemaal wel goed zou gaan.
Toen ik precies 8 weken zwanger was werd ik wakker op een zondagochtend met lichte buikkramp en een volle blaas. Toen ik in de badkamer naar het toilet ging en afveegde zag ik helderrood bloed op mijn papiertje. Verschrikt stond ik op en keek in de pot. Nog meer helderrode bloeddruppeltjes. "Oh nee..."
"Ik bloed!" riep ik richting de slaapkamer. XY kwam met grote ogen de badkamer in. "Shit! Wat nu?" zei hij. Ik vroeg hem de verloskundige te bellen en haar te melden dat ik bloedverlies had. We gingen in bed liggen en XY belde de VK. Ze was ontzettend meelevend en vroeg of ik nog kramp had en of het bloedverlies nog steeds gaande was. Gelukkig was de kramp verdwenen nadat ik mijn volle blaas had geleegd en na het plassen had ik ook geen bloed meer verloren.
"Dat zijn goede tekens!" zei de VK. "Voor de zekerheid kan je het vandaag beter even rustig aan doen en morgenochtend regelen we een spoedecho voor je in het ziekenhuis."
Beduusd hingen we op.
Ons petekind was die dag 5 jaar geworden en we zouden hem een kadootje brengen. In een luguber visioen zag ik mezelf een miskraam krijgen temidden van een vrolijk kinderfeestje met toeters en taart. "Ik kan niet mee..." zei ik en bleef het grootste gedeelte van de dag in bed. Toen XY einde van de dag terugkwam lag ik misselijk op de bank. Ik had gelukkig verder nergens last meer van, maar wat ging de tijd langzaam. We besloten vroeg naar bed te gaan.
De volgende ochtend bij de poli gynaecologie werden we eindelijk gerustgesteld. We zagen weer een kloppend hartje! Dikke tranen van blijdschap liepen over mijn wangen. Wat een opluchting!
De jonge arts vertelde dat bloedverlies vooral in de eerste 3 maanden van een zwangerschap kon voorkomen. Zolang het niet gepaard gind met hevig bloedverlies en krampen die vergelijkbaar waren met een menstruatie was er meestal niks aan de hand, maar ze raadde ons aan in geval van twijfel altijd contact op te nemen met onze verloskundige.
Gerustgesteld liepen we naar buiten met een nieuw kiekje van onze kleine spruit!
Die week kwam alles tegelijk: Huilend en lachend tegelijk hing ik boven de wc pot, moest ik nieuwe katoenen bh's kopen omdat mijn zere tietjes niet meer in mijn kanten bh'tjes pasten, kreeg ik de knopen van mijn (baggy!) spijkerbroeken niet meer dicht en deden mijn heupen en zitbotjes pijn als ik 's ochtends uit bed stapte. Ondanks dat de kwaaltjes een soort bevestiging waren dat het nog goed zat, werden we toch steeds weer zenuwachtig vlak voor een echo. Elke keer zeiden we tegen elkaar: "Als het nu goed zit dan gaan we echt genieten!" maar dat zekere gevoel duurde steeds maar een paar dagen.
Pas na de 4de echo bij combinatietest op 19 December, toen we daadwerkelijk vingertjes en teentjes konden tellen en we het prachtige geluid van onze baby's kloppend hartje voor het eerst mochten horen, toen werd het 'echt'. De nekplooimeting was goed (1,3mm), ik moest bloedprikken (6 buisjes) en dan zouden we de uitslag binnen 2 weken ontvangen. Nog voor de kerst viel er een brief op de mat van het ziekenhuis. De uitslag was goed! (1:3300 kans op syndroom van down en 1:5000 kans op andere chromosomale- of hartafwijkingen). Eindelijk konden we mensen het grote nieuws gaan vertellen! Via de kerstkaartjes maakten we de zwangerschap wereldkundig en een aantal mensen hebben we het persoonlijk verteld. Sindsdien staat onze wereld op zijn kop! We leven op een roze/blauwe wolk (volgende week moet uitwijzen welke kleur precies!) en genieten echt enorm, maar het gaat dus ineens heel snel! Over een dikke maand ben ik al op de helft! :-O
Even heb ik getwijfeld of ik hier verder moest met schrijven. Het is immers een IVF/ICSI dagboek, maar ik denk dat alles wat er gebeurd is (van de miskraam in 2011 tot de ICSI en CRYO terugplaatsingen in 2012) de laatste jaren uiteindelijk heeft geleid tot dit. Op de momenten dat je denkt dat je het niet meer aan kunt, zie je dat niet; Alle ellende was nodig om nu zo blij en dankbaar te kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten