Sneltreinvaart

Vrijdagochtend om 08:10 zaten we vol spanning in het ziekenhuis voor de eerste follikelmeting.
Voordat de arts de echokop inbracht vroeg ik wat een wenselijke hoeveelheid eitjes was en ze zei dat 5 of 6 toch wel fijn zou zijn. En TADAAAA tijdens de follikelmeting waren er 5 follikels te zien van een behoorlijke afmeting. Ik kreeg een formulier voor het lab om bloed te prikken en mocht dezelfde middag tussen 13:15u en 14u bellen voor de uitslag. Als de uitslag goed was dan zou de punctie gepland worden.
Toen de arts over de punctie begon hebben XY en ik toch het pijnstillings-issue aangekaart. Al maanden was ik doodnerveus door de gedachte dat ik deze punctie zou moeten doorstaan met slechts 2 paracetamol en 4 plaatselijke verdovingen. De dames die ik sprak op het ZP forum die de punctie al hadden ondergaan hadden bijna allemaal kalmeringstabletten en morfine prikken erbij gehad en dat wilde ik ook! Ik was al bijna in tranen uitgebarsten toen de arts zei: "Toevallig hebben we gisteren een vergadering gehad over ons pijnbestrijdingsprotocol en hebben we besloten dat we extra pijnstilling geven wanneer de patiente daar specifiek om vraagt". Ze stond op en verliet de kamer. XY en ik keken elkaar verbaasd aan. Ik had een heel pleidooi voorbereid, maar hoefde het niet af te vuren!
Toen de arts terugkwam gaf ze ons een receptje. Ik zou een tabletje Diazepam krijgen (vergelijkbaar met Valium) en een Pethidine prik in mijn bil (vergelijkbaar met Morfine) bovenop de plaatselijke verdoving die ik toch al zou krijgen. De Pethidine zou bewaard worden op de fertiliteitspoli omdat dit middel onder de opium wet valt mag je dit niet mee naar huis nemen. Terwijl XY de medicijnen haalde, ging ik bloed prikken.
's Middags om 13:30u belde ik het lab.
"Je waardes zijn goed. Vanavond voor het laatst de Lucrin en de Puregon spuiten. Morgen om 21:30u moet je de Pregnyl injecteren, zondag hoef je helemaal niks te doen voor de verandering en dan wil graag de punctie met je plannen..." Het was even stil. "Maandag om 09:30u." *slik*
"Ik lees hier dat je een Pethidine prik krijgt, dus je moet om 9u aanwezig zijn, zodat de verpleegkundige die kan toedienen. Heb je verder nog vragen?" Ik stamelde van niet en hing op. Ik vertelde het nieuws aan XY, maar het was bij ons beide nog niet helemaal binnengekomen.
Zaterdagavond zijn we lekker sushi gaan eten (hopelijk voor het laatst in 9 maanden!) en heb ik, op orders van het lab de Pregnyl gespoten om stipt 21:30u. De Pregnyl zorgt er voor dat 36u later (buiten mijn lichaam om) de eitjes zullen springen, zodat ze bevrucht kunnen raken.

Pregnyl is een medicijn dat het HCG (zwangerschaps) hormoon bevat dat zich bevind in de urine van zwangere vrouwen. Daarom is het zo belangrijk dat zwangere vrouwen meedoen met het 'Moeders voor Moeders' programma. Als zwangere vrouw kan je een stel met vruchtbaarheidsproblemen helpen hun kinderwens te verwezelijken, alleen door je urine in te leveren. Als ik deze poging zwanger blijk te zijn wil ik hier zeker aan meedoen en zal ik er iets meer over vertellen.

Zondag ben ik de hele dag misselijk geweest en had ik buikpijn. Toen sloegen de zenuwen toch enigszins toe. Ik heb mezelf een paar keer moed ingesproken en besloten dat ik toch niks anders kon dan me er aan over geven en het gewoon laten gebeuren.

Maandagochtend om 08u nam ik de Diazepam in en 20 min. later wilde ik niets liever dan terug naar bed! Het huis had in brand kunnen staan, maar ik was heerlijk relaxed! We stonden op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken, toen bleek dat XY 2 verschillende schoenen aan had. Hehe misschien toch een ietsiepietsie zenuwen?! ;-)
In het ziekenhuis liet de verpleegster het flesje Pethidine kapot vallen. De helft lag op de grond en er zat nog maar heel weinig in het flesje. Gelukkig hadden ze nog een reserve in de koelkast staan, zodat ik wel de volledige dosis kreeg. De prik viel mee en we werden in de uitslaapkamer geinstalleerd zodat de prik kon inwerken. In de kamer naast ons was een ander stel dat de punctie onderging. Ik had mijn ogen dicht, maar luisterde toch stiekem of ik iemand hoorde gillen! Het was stil.
Na een tijdje ging de deur open en werd er een dame de kamer ingereden. Ik vroeg haar of het goed ging en ze zei dat het haar was meegevallen. "Probeer je goed te ontspannen en rustig te ademen" zei ze. Inmiddels was de Pethidine ingewerkt en had ik me niet eens meer kunnen inspannen als ik het had gewild! Ik zweefde!

Valium en Morfine zijn je beste vrienden tijdens deze ingreep!

De verpleegkundige hielp me met het uitrekken van mijn broek en in de stoel. Ik legde met veel moeite mijn benen in de beugels en de arts vertelde wat hij ging doen. Vanaf dit moment heb ik mijn ogen dichtgehad en het allemaal maar laten gebeuren. Als je wilde kon je meekijken op een scherm, maar ik geloofde het allemaal wel!
Eerst werd het speculum (de eendebek) ingebracht en werd het van binnen gededsinfecteerd, toen kreeg ik 4 prikjes om de baarmoedermond en vaginawand te verdoven. Van de eerste 3 voelde ik niets, maar de laatste prik links was toch enigszins gevoelig, maar goed te doen.

De echo kop werd ingebracht en hierin zit een lange holle naald met een slangetje dat aan een containertje vast zit. Wanneer de arts op het scherm de follikel in beeld heeft prikt hij door de vaginawand heen met de naald en zuigt hij de follikels leeg. De inhoud van de follikels komt dan in de container terecht. De arts vroeg me om diep in te ademen en de adem vast te houden en dan langzaam uit te blazen. Bij de volgende keer zou hij prikken. Ik ademde in en zette me schrap (voor zover dat nog kon!) en ik voelde HE-LE-MAAL NIKS! Alles bij mekaar duurde het zo'n 5 minuten en terwijl ik verkondigde dat het me 200% was meegevallen, zei XY (die de hele tijd mijn hand had vastgehouden) dat hij een beetje licht in zijn hoofd en misselijk was. Later vertelde hij dat hij had gezien hoe de arts de echokop verwijderde en dat die onder het bloed zat. Ik geloof dat ik dat ook liever niet had gezien. Toen hij enigszins was bijgekomen werd XY met een koffertje met eitjes naar het VUMC gestuurd waar de bevruchting plaats zou vinden.

Koffertje met mijn eitjes

Ik werd de uitslaapkamer ingereden waar de dame voor mij nog altijd lag bij te komen.
Ze keek me vragend aan en ik gaf haar een duimpje!
De arts vertelde dat hij 8 follikels had aangeprikt. XY zou in het VUMC te horen krijgen hoeveel daarvan bruikbaar is en of zijn bijdrage goed genoeg was voor de behandeling.
Inmiddels was een goede vriendin zo lief om me op te halen in het ziekenhuis en me naar huis te brengen. Ik was niet meer zo van de wereld en liep zelf terug naar de auto onderwijl druk babbelend hoe het me was meegevallen!
Thuis aangekomen ben ik lekker onder een dekbedje op de bank gekropen en viel ik in slaap. Toen ik wakker werd moest ik plassen. Terwijl ik naar het toilet liep voelde ik dat de pijnstillers niet veel meer deden. Ook merkte ik dat ik bloedde als een rund. Ik nam aan dat het erbij hoorde. Op weg terug naar de bank werd het zwart voor mijn ogen en het enige wat ik kon denken was "Laat me alsjeblieft de bank halen!" Zwetend en trillend heb ik het gered en ben ik op het nippertje niet flauwgevallen.
Tussendoor kreeg ik een berichtje van XY dat er 4 eicellen waren gevonden en dat het zaad bruikbaar was. Heel even was ik teleurgesteld, maar zoals de arts al zei: "Uiteindelijk is een goede embryo voldoende en cryo's zijn wenselijk, maar die zijn er nou eenmaal niet altijd!"

Ik merkte dat ik honger had en heb XY gevraagd een patatje oorlog mee te nemen! Hoewel het mij heerlijk smaakte was XY nog altijd een beetje misselijk en heeft hij het patatje zo in de vuilisbak gekieperd! Na een tijdje moest ik wederom naar het toilet en wederom voelde ik me niet goed worden. Ik ben net op tijd op de vloer in de hal gaan liggen en XY heeft een koude washand op m'n hoofd gelegd. Toen het weer een beetje beter ging ben ik weer op de bank gaan liggen en is XY boodschappen gaan doen.
Na een kom kippensoep met noedels voelde ik me al een stuk beter. Ik heb een paracetamol ingenomen en we zijn vroeg in bed gaan liggen met een filmpje en een grote bak zoute popcorn.
Vandaag heb ik nog wat napijn en voelt het behoorlijk beurs, maar gelukkig is het bloeden stukken minder en voel ik me ook niet zo slapjes meer. Met paracetamol is het allemaal goed te doen.
Natuurlijk hoop ik vurig dat de 4 eitjes goed bevrucht worden en dat we in verwachting mogen raken van deze poging, maar na deze ervaring moet ik zeggen dat als het echt moet, dan doe ik het zo nog een keer! Dat XY mijn hand vast houdt en voor me zorgt helpt ook zeker om het draaglijk te maken. Dank je schat!

Na alle horrorverhalen  die op internet staan, hoop ik dat er nu ook dames zijn die gerustgesteld zijn door mijn verhaal.

To be continued...