Geduld is een schone zaak...

Als verminderd vruchtbaar stel word je geduld behoorlijk op de proef gesteld. Ik heb altijd gedacht dat ik een geduldig persoon was, maar dat blijkt vies tegen te vallen!

Gisteren zaten we weer in het ziekenhuis op de afdeling fertiliteit. Het begon goed met de uitslagen van de laatste bloedtesten voor infectieziekten. Alle uitslagen waren prima in orde. Geen HIV of Hepatitis B of C te bekennen. Niet dat we dachten dat we een van deze ziektes hadden, maar het is toch altijd fijn als dat nog even bevestigd wordt!
Vervolgens begon de arts doodleuk weer met hetzelfde tekeningetje en zijn uitleg over ICSI! Nou had hij bij het vorige bezoek wel gemeld dat we hem moesten onderbreken als dit zou voorvallen, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Hebben wij weer, zo'n verstrooide professor!
Ik had vurig gehoopt een definitieve startdatum voor de behandeling te krijgen en zat al dagen in spanning. Het was dan ook een enorme domper toen de arts zei dat hij geen datum kon geven.
Hij vertelde dat we ons moesten inschrijven bij het VUMC (het ziekenhuis waar de bevruchting en terugplaatsing gaat plaatsvinden) en dat we een aantal papieren moesten invullen over het bewaren en evt. doneren van genetisch materiaal en/of embryo's.

Weer wat om over na te denken! Als er meerdere embryo's ontstaan bij onze behandeling dan is dat erg positief. Er wordt per keer 1 embryo terug geplaatst (dit om meerlingen zwangerschappen te beperken) de overige embryo's gaan de vriezer in mits ze goed genoeg worden bevonden. Als we het grote geluk hebben dat ik na de eerste terugplaatsing zwanger ben (en 9 maanden blijf!) dan kunnen we de embryo's in de vriezer bewaren bij het VUMC (tegen een jaarlijkse vergoeding uiteraard.) en mogen we deze, wanneer we eraan toe zijn, terug laten plaatsen voor een 2de kindje. Het kan zijn dat een cryo het ontdooi proces niet goed doorstaat. Als dat het geval is en we door onze voorraad heen zijn, dan begint ICSI poging 2 en zal ik weer moeten beginnen met het spuiten van hormonen enz.
Als we de mazzel hebben dat het bij de 2de poging weer gelijk raak is en er zijn nog cryo's over, dan sta je weer voor de volgende keuze. Je mag natuurlijk nog cryo's bewaren voor evt. volgende kindjes, maar als je nou vindt dat je gezin compleet is, wat doe je dan met de overgebleven eskimo's?! Er zijn een aantal opties:

1. De Embryo's kunnen worden gebruikt voor een ander paar met fertiliteitsproblemen. (embryodonatie) Dit betekent dat er mogelijk een kindje rondloopt dat voor 100% uit jouw genen en die van je partner bestaat en dus een vol broertje of zusje is van jouw kind(eren).
2. Het in kweek brengen van embryonale stamcellen voor geneeskundige doeleinden, medisch en biologisch wetenschappelijk onderzoek en onderwijs.
3. Het verrichten van volgens de wet toelaatbaar wetenschappelijk onderzoek.
4. De embryo's laten vernietigen.

Ook moet je tekenen of je je partner toestemming geeft voor postmortale voortplanting.
Daar heb ik nog nooit over nagedacht!
Als een van ons komt te overlijden en we hebben nog cryo's mag de ander (in de meeste gevallen is dit vaak de vrouw) die dan gebruiken  om toch nog een kindje van de overleden partner te krijgen?
Als je dit niet op papier regelt, dan zal het ziekenhuis waar de cryo's bewaard worden deze binnen een maand na het overlijden vernietigen.
Ik moet tekenen of ik afstand doe van niet bevruchte eicellen voor het oefenen van nieuwe technieken of als oefenmateriaal voor nieuwe medewerkers.
XY moet tekenen of hij afstand doet van overgebleven zaad voor kwaliteitstesten van materialen in het laboratorium.

Ik krijg het ineens heel benauwd! Wat een vragen allemaal. We willen "gewoon" een kindje!
Als je na een nachtje rollebollen in verwachting raakt hoef je hier allemaal niet over na te denken. *zucht*

We hebben nog wat tijd om alles te overdenken en bespreken. De 19de April mogen we terugkomen. Ik krijg dan de prikinstructies (yikes!) en we gaan samen met de afdeling planning het hele traject (jawel!) inplannen.

Het recept voor alle medicijnen en injectie toebehoren heb ik al gekregen. Ik ben er nog niet mee naar de apotheek geweest, maar na een tip van een dame op een forum ga ik misschien op korte termijn toch maar eens langs. Naar het schijnt is een van de hormonen (Pregnyl) op het ogenblik slecht leverbaar. Er zijn dames die stad en land afrijden om nog wat te bemachtigen zodat ze met hun behandeling kunnen beginnen, want zonder dit hormoon kan de punctie niet plaatsvinden.

Op weg naar huis in de auto ben ik stil. XY vraagt hoe ik me voel. Ik zeg dat ik teleurgesteld ben dat we geen startdatum hebben gekregen. We mogen in Juni beginnen, maar wanneer dan? Als we een precieze datum zouden hebben is Juni nog steeds ver weg, maar dan heb je wel iets concreets om naar toe te leven. Het wachten maakt me zo onrustig.
To be continued...