Als het maar gezond is! Deel 2

Het is rond het middaguur. Ik heb net een boterham gemaakt en ga op de bank zitten.
De telefoon gaat. Het is mijn zusje. Ze steekt direct van wal:

Er is iets ergs gebeurd. Of nou, eigenlijk is het niet erg, maar wel voor jou...
 

Ik weet meteen wat er aan de hand is. Ik hoor het aan haar stem. Ik was er al bang voor.
Mijn nicht is bevallen van een zoon. En hij draagt precies de naam die bovenaan ons lijstje staat wanneer we een zoon zouden krijgen.



Een paar weken geleden had mijn zusje geprobeerd te raden wat die naam is, maar het lukte haar niet. Uiteindelijk, na een aantal smekende blikken heb ik het haar verteld onder voorwaarde dat ze het voor zich zou houden. Toen ik het haar vertelde zag ik een twinkeling in haar ogen. "Wat mooi!" zei ze. Ik heb toen ook uitgesproken dat ik er bang voor was dat mijn nicht of mijn vriendin (die allebei in verwachting zijn van een zoon) hun kind die naam zouden geven. Dat had ik ook al eens tegen XY gezegd. Hoewel het geen veel voorkomende naam is hoor je hem nu wel iets vaker. Zowel mijn zusje als XY dachten dat het wel los zou lopen.

Ik kan en wil mijn nicht niks kwalijk nemen. Het is een hele mooie naam!
En A) Weet zij niet eens dat wij een kinderwens hebben, laat staan dat wij een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan. En B) Weet zij dus ook niet dat die naam bovenaan ons lijstje stond en tevens de enige jongensnaam is die we hadden bedacht.
Toen XY en ik deze naam hoorden bijna 2 jaar geleden waren we er meteen over uit. Geen twijfel mogelijk! Niet verder zoeken! Dit was onze naam voor een jongen. We hebben dus ook nooit meer verder gezocht. Het was DE perfecte naam.

Mijn zusje klonk verschrikt, bijna alsof ze het nog niet kon geloven. Ze wilde het me zelf vertellen, voordat ik het zou lezen op Facebook of zo. Ik ben blij dat ze het me verteld heeft.
Op dat moment was de boodschap nog niet helemaal binnengekomen. Ik zei tegen haar dat ik er al bang voor was. Dat het dikke pech was. Ik zei zelfs nog gekscherend dat we dan toch maar moesten hopen op dochters! Jammer maar helaas!
Toen ik ophing had ik een brok in m'n keel. Ik stuurde een berichtje naar XY. Een uur later kwamen de tranen.

Ik zie ontzettend op tegen het moment dat het geboortekaartje op de mat valt.
Normaliter heb ik niet zo'n moeite met de geboorte van kindjes om me heen. Ben ik juist een van de eerste in de rij om op kraamvisite te gaan. Ben ik blij omdat ik eindelijk voor babykleertjes/kadootjes mag shoppen (ook al is het niet voor ons eigen kindje)
Maar dit is wel heel confronterend.
Voorlopig kan ik niet bij hen op kraamvisite. Dat trek ik niet. Daar heeft mijn nicht ook helemaal niks aan als ik daar een potje ga zitten janken met haar kind in mijn armen.

Als XY thuis komt pakt hij me vast en zegt dat hij het verschrikkelijk vindt. Ik begin te snikken. We praten erover. Soms vol ongeloof "Van alle namen die ze hadden kunnen kiezen, waarom juist deze?!" Soms vol begrip "Het is ook een prachtige naam!" of berustend "Dan is het toch niet de juiste naam voor onze zoon" en "We vinden nog wel een andere mooie naam als de tijd daar is."
Er komt een moment dat we dit kunnen loslaten.

Maar zoals eerder gezegd, is dit nu wel heel confronterend.
Misschien krijgen we wel nooit een zoon!
Misschien krijgen we zelfs wel nooit kinderen!

Vandaag is een mooie dag. Alleen niet voor ons.

De zoveelste traan rolt over mijn wang. Ik voel een steek in mijn buik en word me weer eens pijnlijk bewust van mijn lege baarmoeder. Ik ga een beetje kapot van binnen...