D-Day

Gisteren moest ik tussen 08:30u en 09:00 in het ziekenhuis zijn om bloed te prikken voor de zwangerschapstest, maar ik toen ik wakker werd zag ik wederom een veeg roze/rood in mijn inlegkruisje en heb voor de zekerheid een maandverbandje in mijn broekje gedaan...


Toen ik in de wachtkamer van het ziekenhuis kwam werd ik begroet door het vrouwtje dat ik had ontmoet in de uitslaapkamer na de punctie, samen met haar man.
"Hoe gaat het met je?!" vroeg ze terwijl ze me hoopvol aankeek. Ik vertelde haar van het bruin- en bloedverlies en dat ik dacht dat ik niet zwanger was. Ook vertelde ik dat ik het de laatste week zo moeilijk had gevonden en begon weer te snikken.
Ze probeerde me gerust te stellen en zei dat het niks hoefde te betekenen. Toen ik haar vroeg hoe het met haar ging zei ze dat ze helemaal geen zwangerschapsverschijnselen had gehad en het gevoel had dat ze ongesteld zou gaan worden, maar tot nu toe nog geen bloedverlies had gehad. Vol bewondering luisterde ik naar haar toen ze zei dat ze niet zoveel last had gehad van spanning de afgelopen paar weken omdat ze wist dat het niet in de hand had. Ze lieten het gewoon gebeuren en zouden het accepteren. Zo ontzettend knap! Ze werden opgeroepen om bloed te prikken en ze zei snel: "Ik zie je zo nog wel even!"
Het leek alsof ze nauwelijks weg waren geweest toen ze de wachtkamer weer binnen kwamen. "Heb je enig idee hoe laat ze bellen?" vroeg ik. "We moeten zelf bellen tussen 13:15u en 14:00u." zei ze. Dat klonk beter dan de hele dag te moeten wachten op een telefoontje. Voordat ik kon antwoorden hoorde ik mijn naam. Toen ik opstond, kneep mijn lotgenootje even in mijn arm. "Succes!" zei ze.

Ik liep met een verpleegster mee die zich voorstelde als Linda. Ze vroeg hoe ik me voelde en ik vertelde haar dat ik dacht dat het niet goed zat vanwege het bruin- en bloedverlies. Terwijl ze de band om mijn arm deed om bloed te prikken vroeg ze naar evt. cryo's en noteerde ze nog een paar dingen. Ik zei tegen haar dat ik een negatieve test verwachtte en dat mijn menstruatie zou doorbreken wanneer ik zou stoppen met de Utrogestan bolletjes. Ze luisterde en knikte begripvol terwijl ze mijn bloed afnam. Ik checkte nog even het telefoonnummer dat ik 's middags moest bellen voor de uitslag en liep met een bonkend hoofd en bonkend hart de kamer uit.

Beneden in de centrale hal van het ziekenhuis aangekomen zag ik tot mijn verbazing mijn lotgenootje weer zitten. Ze stond op en liep naar me toe. "Mag ik je email adres? Het lijkt me leuk om contact te houden!" zei ze. Ik gaf haar mijn email adres en we liepen richting de uitgang waar haar man stond te wachten. We wensten elkaar voor de laatste maal succes en toen bedacht ik me dat ik maandverband moest kopen en liep richting het centrum...

Met een pak maandverband en een zak vol verse croissants stapte ik in de bus op weg naar mijn beste vriendinnetje. Zij is afgelopen 2 Juli bevallen van haar 2de zoon en dus nog thuis in haar kraamtijd en ik wilde echt niet alleen zijn vandaag (Nogmaals bedankt babe!).
De regen kwam met bakken de lucht uit. Triest weer op een trieste dag.
Eenmaal bij mijn lieve vriendin thuis op het toilet zag ik dat mijn menstruatie was doorgebroken. Vreemd genoeg voelde ik een bepaalde rust over me heen komen. Mijn vriendin overspoelde me met knuffels en kussen om me te troosten. Ik verwachtte tranen, maar ze kwamen niet.
Haar vriend en oudste zoontje waren ook gezellig thuis en we hebben samen lekker ontbeten. De rest van de ochtend was heerlijk met de kleine op schoot en ik vond het super leuk om hem in bad te doen met mijn vriendin. De tijd vloog voorbij en ineens was het 13:20u. Tijd om het ziekenhuis te bellen.
Ik kreeg Linda aan de telefoon en zei: "Nou zeg het maar..."
"Ja, je voorgevoel klopte" zei ze. "Je bent helaas niet zwanger. Er is wel een kleine hoeveelheid HCG in je bloed aangetroffen, wat betekent dat er waarschijnlijk wel iets zat, maar dat het niet goed genoeg is ingenesteld. Het is te weinig om een zwangerschap aan te tonen. Je mag stoppen met de Utro en dan zal je menstruatie wel doorbreken." Ik vertelde haar dat ik inmiddels ongesteld was geworden. Ze begon hardop te rekenen en zei dat de komst van mijn menstruatie weleens goed kon uitpakken i.v.m. het terugplaatsen van onze cryo volgende maand. We maakten een afspraak voor 26 Juli om de behandeling te evalueren en de details van het verdere traject te bespreken. Dat was het dan.
Ik stuurde een berichtje naar XY en een aantal familieleden en vrienden. XY zou eerder van werk weggaan en me komen halen bij onze vrienden. Ik wilde niets liever dan zijn armen om me heen.

Niet veel later kwam er een email binnen van mijn lotgenootje. Ook zij was helaas niet in verwachting. Van de 6 eicellen die ze hebben geoogst tijdens de punctie is er maar 1 bevrucht, wat helaas betekent dat zij geen cryo's hebben. Als zij besluiten verder te gaan, begint het voor hen dus opnieuw. De hormooninjecties, de punctie, de terugplaatsing, het wachten etc...

Zoals ik al eerder zei voel ik me rustig. Natuurlijk ben ik ontzettend teleurgesteld en verdrietig, maar de onzekerheid voordat ik ongesteld werd was zo ontzettend heftig, dat het ergens fijn is om te weten waar je aan toe bent. Ook al is het slecht nieuws.

Na de miskraam vorig jaar kreeg ik van mijn moeder een klein doosje in de vorm van een hartje met schelpen erop uit Griekenland. Daarin zitten de echofoto van ons 1ste kindje en mijn polsbandje van het ziekenhuis. Af en toe open ik het doosje en kijk ik even naar de foto. Gisteren heb ik de echo van Flip erbij gedaan.
Het doosje is vol. Ik hoop zo dat er niks meer bij hoeft...