En als je op google 'wachtweken ivf/icsi' intikt dan lees je het.
Er is niks van gelogen.
De wachtweken zijn het zwaarst van het hele traject!
Het is vreselijk!
Al die tijd was ik zo positief ingesteld, maar vanochtend werd ik wakker met een angstig gevoel. Ik ben zo bang dat het niet gelukt is.
Ik heb een waslijst aan symptomen, maar ik word gek van onzekerheid, want het kan zomaar zijn dat ik in de maling genomen word door mijn eigen lijf met al die hormonen!
Vanmiddag ontdekte ik na het toiletbezoek bij het afvegen een ieniemienie roze fliebertje (sorry vies praatje!) en kreeg een rolberoerte. Met name omdat ik de hele dag ook met vlagen hoofdpijn heb en dat is meestal een voorbode van mijn menstruatie.
Het 'broekloeren' is dus officieel begonnen. Ongeveer elk uur ga ik naar het toilet, zelfs als ik niet moet, en vrees ik het ergste.
Na die ene keer nog een keer zo'n fliebertje gezien, maar sindsdien gelukkig niet meer. Het zou iets met de innestelling te maken kunnen hebben, maar het zou ook kunnen betekenen dat ik toch ongesteld ga worden en die onzekerheid is echt killing.
Ik praat mezelf moed in en zeg dat het goed komt.
Ik zeg tegen Flip dat hij/zij gewenst is. Dat ik goed voor hem/haar zal zorgen als ik de kans krijg en al mijn liefde zal geven. *zucht*
Een aantal mensen vroegen waarom ik niet gewoon een test doe. Helaas is het nog te vroeg voor een test. Hij zou een vals positief kunnen geven en op de officiele datum negatief kunnen zijn of hij zou nu juist negatief kunnen zijn en op de officiele datum positief.
Maar goed, er ligt nog een predictor op m'n nachtkastje voor als ik het toch niet meer kan relativeren en mijn nieuwsgierigheid toch de overhand krijgt, tegen beter weten in!
Tot dan is het devies:
"Geen bloed geeft moed!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten